Salon Książnicy Puńskiej będzie funkcjonował jako będzie funkcjonował jako "nieustająca wystawa przed-albumowa": Dziedzictwa Puńszczyzny

Bogactwo Puńszczyzny zasługuje na pamięć i upowszechnianie. Trwają przygotowania do sporządzenia albumu z licznymi fotografiami około 1000 obiektów Dziedzictwa Puńszczyzny, nie tylko tego już obecnego, istniejącego, utrwalonego, ale również tego wciąż tworzonego, na żywo, na naszych oczach. 

Album będzie obszerny, dużego formatu, podzielony na ponad dwadzieścia "rozdziałów", do tego opatrzony opowieściami i wierszami miejscowych twórców. Debiutowi albumu towarzyszyć będzie wystawa przed-albumowa, której plakat widoczny jest na fotografii obok.

Oczywiście, nie ma takiego albumu, ani takiej galerii, która pomieściłaby około tysiąca fotografii, nie mówiąc już o rzeźbach, wyrobach rękodzielniczych itp. Dlatego wystawa będzie - za pomocą nowoczesnych środków technicznych - doskonalona tak, aby wciąż od nowa budziła zainteresowanie. 

Równolegle z przygotowaniami do albumu i wystawy - pisany jest scenariusz filmu nt. Puńszczyzny i jej dziedzictwa, który powstanie z użyciem "maszyn latających" i komentowany będzie przez chętnych mieszkańców. 

Będzie to najprawdopodobniej pierwszy film dokumentalny, który dokumentuje przemiany puńskie, bowiem kraina ta przeżywa na własnych oczach przebudowę całej swojej rzeczywistości, można tę przebudowę nazwać "pełzającą", bowiem jest niezauważalna "z dnia na dzień".

Techniczny aspekt wystawy

Wystawa przed-albumowa.- będzie podstawowym "produktem" Salonu-Galerii. Będą zatem powstawać albumy nt. Puńszczyzny. 

Zachowując główną ideę inspiracji paryskiej (patrz:: XIX-wieczny,  cyklicznie powtarzany Salon de Paris)  - planujemy wnieść nową jakość techniczną.

Otóż najważniejszym w puńskiej Galerii nośnikiem wizualnym (i zarazem dźwiękowym) będą wiszące "na ścianach" i z sufitu, czasem stojące na smukłych "nóżkach" (na podłodze), sięgających co najmniej wzrostu człowieka - będą "ramki plazmowe", wyglądające jak zwykłe tablice z przezroczystego tworzywa, różnej wielkości i kształtu, natomiast kiedy zostaną aktywowane (wzbudzone) - okazują się wielofunkcyjnymi ekranami pozwalającymi wyświetlać obrazy i filmy przełączane  automatycznie lub za pomocą pilota

FlexiDis - to projekt którego zadaniem jest opracowanie tzw. videozdjęcia, czyli urządzenia zawierającego elastyczny wyświetlacz zbliżony nieco wyglądem do kartonowej kartki papieru, pozwalającego na oglądanie obrazów ruchomych oraz przechowywanie i oglądanie obrazów statycznych. W projekt zaangażowani są m.in. Uniwersytet Cambrigde, firmy Philips, Nokia, a finansowo wspierany przez Unię Europejską.

Początki zaś były niemal baśniowe. W trakcie badań biologicznych w 1888 roku Friedrich Reinitzer zupełnie przez przypadek odkrył ciekły kryształ. Dalsze długoletnie badania własności ciekłych kryształów wykazały możliwość sterowania własnościami optycznymi tej substancji, co umożliwiło skonstruowanie pierwszego wyświetlacza ciekłokrystalicznego w roku 1964 (George H. Heilmeier) przez firmę RCA.

W 1972 roku Westinghouse złożył patent na pierwszy kolorowy ekran LCD wykonany w technologii TFT, natomiast dopiero w 1982 powstał pierwszy komercyjny kieszonkowy telewizor zbudowany przez Seiko-Epson, a cztery lata później ta sama firma wprowadziła pierwszy projektor TFT LCD. 

Organiczna dioda elektroluminescencyjna, OLED (od ang. organic light-emitting diode), przede wszystkim Active-matrix OLED (AMOLED) - należy do rodziny diod elektroluminescencyjnych (LED), wytwarzana ze związków organicznych. Wykorzystywana jako powierzchniowe źródło światła. Stosuje się je do budowy elastycznych wyświetlaczy, telewizorów lub innych urządzeń przenośnych. Wyświetlacze wyprodukowane w technologii OLED są wyjątkowo cienkie za sprawą braku potrzeby ich podświetlania, gdyż diody samoistnie generują światło.

Marzeniem wielu osób zajmujących się rozwojem wyświetlaczy ciekłokrystalicznych jest uzyskanie jak najcieńszych i jednocześnie pobierających jak najmniejszą moc urządzeń. Ideałem byłoby urządzenie niepobierające energii w ogóle i cienkie jak papier - tak zwany papier elektroniczny. (notka oparta na źródłach wikipedialnych)

Jedną z najbardziej interesujących, przemawiających do nowych pokoleń form prezentacji jest tzw. "performance", oparty na skrajnie, ortodoksyjnie pojmowanej improwizacji.

Performance uważany jest za sztukę żywą rozumianą dwojako: z jednej strony jako osobisty, personalny pokaz twórcy (ew. redaktora-edytora) przed publicznością i bezpośredni z nią kontakt (niekoniecznie rybałtowski, poprzez obcowanie zmysłowe, ale też wirtualny), z drugiej - jako sprzeciw wobec tego, co rozumie się poprzez sztukę konwencjonalną (przedstawiającą, materialną).

Performance swe korzenie zawdzięczać może tradycji malarstwa gestu Jacksona Pollocka, który wyeksponował akt malowania, sam proces malarski, co później rozwinęli jego następcy usuwając płótno, a w miejsce dzieła jako rezultatu twórczego umieścili sam proces tworzenia nieowocujący żadnym materialnym dziełem sztuki. Performance rozszerza również działanie sztuki na procesy społeczne zachodzące w wielu obszarach, np kultury, polityki, religii. Takim działaniem była akcja społeczna artysty Josepha Beuysa, mająca na celu zasadzenie 7.000 dębów[1], czy performance W jaki sposób wyjaśnić obrazy martwemu królikowi

Wiele lat temu, w odpowiedzi na konkretną prośbę natury "futurologicznej",  w swoim opracowaniu wskazałem na kierunek rozwoju najszerzej rozumianych mediów (z cały ich bogactwem technologicznym), wyznaczyłem ów kierunek poprzez trzy fenomeny, wtedy dużo "młodsze" niż obecnie: E-MAIL, WWW oraz BLOG - jako komplementarne aspekty komunikacji: dziś powszechnym jest fenomen "wolnego, swobodnego, niezależnego nadawcy", który na bieżąco redaguje multimedialne komunikaty do "własnego" grona odbiorców-adresatów, i robi to "mimochodem", jadąc tramwajem: czerpie z ogólnie dostępnych źródeł medialnych i z tego co "losowo-spontanicznie napotka, redaguje to w mgnieniu oka za pomocą popularnego narzędzia multimedialnego i natychmiast "puszcza w eter".

W swoim opracowaniu nie okazałem się jakimś wieszczem czy wizjonerem, starałem się jedynie odczytać oczywiste skłonności, zwłaszcza nowych pokoleń, do "personal broadcastingu", osobistego pasma redagowanych samodzielnie "audycji"