Dom drewniany

/medinis namas /

/najczęściej z werandą, niekiedy na podmurówce-postumencie z muru kamiennego/

Obora gliniana

/molinis tvartas/

/charakterystyczny kolor elewacji pozwala nieomylnie odszukiwać w terenie typowe budynki/

Stodoła Drewniana

/medinis kluonas/

/inaczej wielka szafa na siano i inne owoce żniwiarskie/

Brama powitalna

/pasveikinimo vartai /

/niekiedy wejście na teren gospodarstwa-sadyby polega na przekroczeniu drewnianej bramy, czasem zdobnej, z rzeźbionymi filarami i łączącym je pomostem .

Głaz powitalny

/pasveikinimo riedulys/

/przed niemal każdym gospodarstwem wita nas wielki głaz, a w wielu przypadkach - cała galeria większych kamieni/

Figura powitalna

/pasveikinimo figūra/

/wchodząc na teren sadyby często mijamy rzeźbioną figurę, a niekiedy krzyż, zapraszający nas w "obejście"/

Staw przydomowy

/kiemo tvenkinys/

/staw opodal domostwa jest w Puńszczyźnie niemal normą, przy jednej ulicy Puńska spotykamy kilka stawów/

Kwietnik-klomb

/gėlynas /

/jak to w gospodarstwie, obejście jest miejscem pracy pojazdów i maszyn - ale na mały kwietnik z drobiazgami kamiennymi i drewnianymi najdzie się zawsze miejsce/

Drobna architektura

/mažoji architektūra/

/huśtawki, studnie, schodki z kamienia, nawet wyłożone kamieniem "koryto" strumienia/

 Drzewo potężne

/medis-sargybinis/

/stoi w pojedynkę, albo "w kilkoro", jakby strzegąc domostwa/

Mur kamienny

/akmeninė siena/

/wydawałoby się, że stoi bez powodu, a jednak pełni rozmaite funkcje, np. wiatrochronu/

Sklepas

/rūšys  zemine/

/tak nazywany jest spichlerz-ziemianka, pagórek ziemny, pod którym ukryty jest nawet niemały skład warzyw i przetworów/

Krzyże

/kryžiai/

Sztuka rzeźbienia krzyży na Litwie (lit. Kryždirbystė) - to element rozpowszechnionej tradycji wyrobu krzyży i kapliczek związanej z religią katolicką; sztuka ta sięga korzeniami do tradycji pogańskiej związanej z kultem Drzewa Świata. (cyt: Pedia)

W 2001 roku sztuka rzeźbienia krzyży została proklamowana Arcydziełem Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości, a w 2008 roku wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO

Krzyże stawiane są na cmentarzach, na poboczach dróg wjazdowych do wiosek, skrzyżowaniach, przy lasach i polach, rzekach i jeziorach, koło domów i przy kościołach, a także w celu upamiętnienia ważnych wydarzeń.

Krzyże, o wysokości od 1 do 5 metrów, wykonywane są z drewna dębowego, nie tylko ze względu na jego wytrzymałość, ale również z uwagi na miejsce dębu w pogańskich wierzeniach - dąb uznawano za święte drzewo, przeznaczone dla kultu bóstw. Krzyże rzeźbione w kwiatowe lub geometryczne wzory, często zwieńczone są małym daszkiem i zdobione małymi figurkami, najczęściej Chrystusa i różnych świętych. Wybierane są postaci świętych ważnych w codziennym życiu wiernych. Przy rzekach i jeziorach krzyże zdobią figury Jana Nepomucena - patrona mostów i tonących, orędownika podczas powodzi albo Jana Chrzciciela. Przy polach umiejscawiane są figury św. Izydora, koło budynków inwentarskich - figury św. Jerzego. Domów strzegą kapliczki z figurami św. Rocha (chroni przed chorobami), sw. Floriana i św. Agaty (chronią przed pożarem), św. Antoniego (pomaga odnaleźć zgubione rzeczy) i św. Józefa (opiekuje się rodziną).

Pomniki 

/paminklai/

Przy rożnych okazjach Puńsczyzna stawia na skwerach, przy ulicach, drogach i budynkach albo sadybach - pamiątkowe pomniki, np. rocznicowe albo pamiątki w hołdzie wanym ludziom (na zdjęciu - "dzwonnica" (varpinė) stojąca na skwerze przy Domu Kultury Litewskiej

Rzeźbiątka

drewniany sękacz i grajek