Anna Ciundziewicka

autorka

• Gospodyni litewska czyli nauka utrzymywania porządnie domu i zaopatrzenia go we wszystkie przyprawy, zapasy kuchenne, apteczkowe i gospodarskie tudzież hodowania i utrzymywania bydła, ptastwa i innych żywiołów, według sposobów wyprobowańszych i najdoświadczeńszych, a razem najtańszych i najprostszych . Wydanie czwarte, poprawne i pomnożone różnemi przypisami przez Autorkę Kucharki Litewskiej. Wilno: Drukiem Józefa Zawadzkiego, 1858.(pierwsze wydanie 1848)

Prowadziła życie żony ziemianina, zajmując się prowadzeniem domu, wychowaniem dzieci i sprawami poddanych chłopów. Przyjaciółmi domu byli m.in. poeta Antoni Edward Odyniec oraz Eustachy i Konstanty Tyszkiewiczowie, badacze dziejów Litwy i Rusi 

Wincentyna Zawadzka (W.A.L.Z) 

autorka

• Kucharka litewska: zawierająca przepisy gruntowne i jasne, własnem doświadczeniem sprawdzone, sporządzania smacznych, wykwintnych, tanich i prostych rozmaitych rodzajów potraw tak mięsnych, jak i postnych [...] z przydaniem na początku książki dokładnej dyspozycji stołu. Wilno: Nakładem Księgarni Józefa Zawadzkiego, 1913.(piewsze wydanie: 1854)

Była córką wileńskiego drukarza i księgarza, Aleksandra Żółkowskiego. W 1843 roku wyszła za mąż za wydawcę Adama Zawadzkiego. Przed opublikowaniem własnej książki kucharskiej zredagowała Gospodynię litewską Anny Ciundziewickiej, a potem tę książkę wielokrotnie uzupełniała i redagowała

Obie panie uwielbiały twórczość Jana Szyttlera, kucharza i autora. 

Swego czasu kuchnia litewska słynęła z zup, które zostały pomału wyparte przez zimne przystawki. W tym charakterze podaje się często sałatki z wszelkich warzyw z dodatkiem mięsa, ryb i czosnku. Najczęściej używane w kuchni litewskiej warzywa to: ziemniaki, buraki, fasola, kapusta, rzepa. Ponieważ coraz mniej popularne są zupy, utarło się, że posiłek najczęściej składa się z jednego dania głównego. Dlatego też posiłek ten musi być syty, co podniosło popularność dań zapiekanych i duszonych - generalnie rzecz biorąc - tłustych. Z zup pozostały jedynie nalewki i chłodniki

Smacznie, zdrowo, inaczej

Kuchnia dzūkijska, jak cała kuchnia litewska, którą można nie ryzykując pomyłki nazwać chłopską (niewyszukaną, prostą w przepisach, kaloryczną) - bazuje na ziemniakach, ciastach, mięsach i wędlinach, opiera się też na produktach zbożowych, mlecznych, owocach leśnych, grzybach i miodach. Nie jest polecana osobom pasjonującym się odchudzaniem i subtelnościami smakowo-węchowymi. Stół kuchenny "ma być" zastawiony suto.

Ktoś napisał kiedyś, że do korzystania z jej obfitości najłatwiej namówić jest "rządne gospodynie, czerstwych rolników, prawych myśliwych i tęgich gawędziarzy" - czyli pasjonatów biesiadnictwa..

Odchudzającym się pannom, dietetykom, chudym weredykom, skrzywionym wątrobiarzom, urodzonym pesymistom - studiowania i próbowania kuchni litewskiej się nie poleca - tak ów ktoś doradza.

Prawie wszystkie zupy mają temperaturę pokojową lub są po prostu podawane na zimno.W tradycyjnej kuchni litewskiej powszechne używa się przypraw takich jak pieprz, gałka muszkatałowa czy kolendra. W powszechnym użyciu są także lokalnie rosnące zioła i przyprawy takie jak mięta czy kminek (dodawany do wielu potraw, od chleba przez zupy aż po suszone i wędzone sery białe) 

Chłodnik- Šaltibarščiai

Według przepisu Wincenty Zawadzkiej, podanego w jej książce, chłodnik przygotowywany był z zielonego kopru, ugotowanej botwiny lub szczawiu, rosołu oraz śmietany. Przed podaniem dodawano jajka na twardo, drobno krojone ogórki, ugotowane szyjki rakowe bądź kawałki ryby albo cielęciny. Podobny przepis podaje Lucyna Ćwierczakiewiczowa, zalecając dodatkowo dodanie barszczu białego (zakwasu z mąki) w celu zakwaszenia. W późniejszym przepisie Marii Ochorowicz-Monatowej nie występuje już rosół, a śmietana mieszana jest z kwaśnym mlekiem.

We współczesnych przepisach do chłodnika litewskiego nie dodaje się wywarów mięsnych, mięsa ani ryb, natomiast jako dodatek pojawiają się rzodkiewka czy szczypiorek. 

Czenaki - Čenakai

Jest to "jednonaczyniowa" potrawa pochodząca z Gruzji, która znalazła się na terenach Wielkiej Litwy za sprawą Tatarów i dobrze się przyjęła, może ze względu na niezbyt wymagającą recepturę (zwykliśmy to nazywać "przeglądem tygodnia") i poręczny sposób podawania, w ceramicznych niewielkich pojemnikach lekko zwężających się u góry, długo zachowujących temperaturę

w naczynku układa się warstwami poszatkowane lub pokrojone w plastry wymieszane warzywa i przekłada doprawionym mięsem. Zawartość podlewa się sosem pomidorowym, rosołem lub bulionem warzywnym. Po zapieczeniu powstaje z tego coś na kształt bardzo, bardzo gęstej zupy, czy gulaszu. 

Kugel ziemn. - Kugelis

Delikatna masa ziemniaczana zapieczona z aromatyczną wędzonką - przepis na babkę ziemniaczaną, najprawdopodobniej żydowski, jest przekazywany z pokolenia na pokolenie w wielu regionach całej Europy Środkowej. Podstawą tej pysznej pieczonki są tarte ziemniaki i mięso lub wędzonka. Kugel z mięsem był tradycyjnie podawany np. na święta.. Na co dzień musiał wystarczyć dodatek kilku skwarek. Kugel możemy spożywać od razu po przyrządzeniu, ale najlepiej smakuje wystudzony i odsmażony następnego dnia, a najsmaczniejsza jest babka na drugi lub trzeci dzień, kiedy można ją pokroić na plastry i podsmażyć na patelni.

Kartacze - Didžkukuliai

Zgodnie z litewską nazwą - kartacze są ogromnymi pyzami z farszem mięsnym. Mają kształt owalny, w przekroju poprzecznym okrągły i długość od 8 do 12 cm, więc talerz z dwoma kartaczami to już jest wyzwanie dla biesiadnika.

Ciasto na kartacze powstaje z masy ziemniaczanej - połączenia surowych tartych i gotowanych ziemniaków (przez co mają szarą barwę) - lub mączno-ziemniaczanej. Nadziewa się je grubo zmielonym mięsem przyprawionym np. czosnkiem, pieprzem czarnym i cebulą). Zamiast mięsa spotyka się również inne wypełnienia, takie jak np. grzyby, kapusta, kapusta kiszona lub twaróg. Cepeliny podaje się na gorąco, zwykle okraszone skwarkami z boczku lub z posiekaną i zeszkloną cebulą.

Na Litwie uchodzi za danie narodowe i jest najpopularniejszym daniem w wielu restauracjach. W zależności od regionu nieco różni się sposób przygotowania cepelinów, jak i podanych do niego sosów. W Dzūkii dla przykładu najpopularniejszym sosem jest sos na bazie grzybów leśnych, z odrobiną boczku i śmietany. 

Kołduny - Koldūnai

Małe lub średniej wielkości pierogi, tradycyjna potrawa kuchni litewskiej czy białoruskiej oraz polskiej. Najbardziej klasycznym nadzieniem kołdunów jest siekana surowa wołowina, łój wołowy, duszona cebula i przyprawy. Ciasto na kołduny wyrabiane jest z mąki, wody, jajek i niewielkiej ilości masła. Po ulepieniu kołduny są gotowane w wodzie albo rosole bądź pieczone.

Kołduny mogą być też nadziewane farszem z innych mięs surowych lub gotowanych (cielęciny, baraniny), grzybów świeżych i suszonych albo śledzi.

Kołduny można podawać w rosole albo barszczu lub jako samodzielne danie.

Kiszka ziemn. - Vėdarai 

Głównym składnikiem kiszki ziemniaczanej są drobno starte na tarce i lekko odsączone surowe ziemniaki obrane ze skórki, do których dodaje się pokrojony w kostkę wędzony boczek i posiekaną cebulę, które zostały uprzednio przyrumienione na patelni. Składniki dodatkowe obejmują całe jaja i niewielką ilość mąki. Masę ziemniaczaną doprawia się do smaku solą, pieprzem, majerankiem i zmiażdżonymi ząbkami czosnku. Składniki na kiszkę ziemniaczaną są takie same jak składniki stosowane do wypieku babki ziemniaczanej (kugla).

Po upieczeniu w piecu lub piekarniku kiszka ziemniaczana z wyglądu przypomina ciemnobrązową kiełbasę o rumianej i chrupiącej skórce z jelita wieprzowego. Wewnątrz ma kolor ciemnoszary z widocznymi kawałkami boczku. Z przekroju jest okrągła, a jej średnica zależy od grubości jelita i waha się od 2 do 6 centymetrów. Prawidłowo w dotyku powinna być jędrna[ 

Czebureki - Čeburekai

Czeburek (krym. çüberek, tur. çiğ börek, mong. хуушуур, azerb. ət qutabı, kirg. чийки бөрөк) - przybył na Litwę za sprawą Tatarów. Jest to pieróg z przaśnego ciasta (z mąki, wody i soli) z mięsnym nadzieniem. To tradycyjna potrawa wielu tureckich i mongolskich ludów. Danie jest także popularne wśród ludów kaukaskich. Spożywa się je bez użycia sztućców.

Jest to pieróg o charakterystycznym kształcie, z niekwaszonego ciasta, nadziewany mięsem mielonym (według nowoczesnej receptury) lub mięsem drobno krojonym (według tradycyjnej receptury) z przyprawami (niekiedy ostrymi), smażony w oleju roślinnym (według nowoczesnej receptury) lub tłuszczu zwierzęcym, zazwyczaj owczym (według tradycyjnej receptury). Czasami jako nadzienia używa się sera, ziemniaków, grzybów, kapusty, jajek ze szczypiorkiem i ryżem.

Soczewiaki - 

Potrawa regionalna, popularna na pograniczu polsko-litewskim, rodzaj bułeczek albo sporych rozmiarów pieczone pierogi, z ciasta ziemniaczanego, ew. mąki pszennej i jajka , nadziewane mielonymi nasionami zielonej soczewicy, często wymieszanymi z podsmażaną cebulą i boczkiem. Soczewiaki mogą być traktowane jako paszteciki i podawane z barszczem czerwonym. 

Nie ma jednego przepisu na te pierogi. Różnią się użyciem mąki jak i sposobem przygotowania farszu. Dodatek jajka nie jest konieczny. Ciasto ziemniaczane doskonale sobie radzi bez niego.

Placki żmudzkie - Žemaičių blynai

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Kopytka - Švilpikai

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Stuliściec - Šimtalapis

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Banda- Dzūkiškos bulvinės bandos

Do tradycyjnych ziemniaczanych dań  regionu Dzukii znanych i popularnych na całej Litwie należą bandy (grube placki ziemniaczane) pieczone w piecu na suszonym liściu kapusty. 

Kindziuk - Skilandis

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Prėskučiai (šližikai, kūčiukai)

Wigilijne

Chleb - Duona

Na Litwie produkowanych jest ponad dwieście rodzajów czarnego żytniego chleba, który w żadnym stopniu nie przypomina ciemnego pieczywa sprzedawanego w Polsce. Do jego produkcji bardzo często używa się kminku, czasem też słodu jęczmiennego. Trudno jest opisać jego smak słowami, trzeba go po prostu spróbować. Wśród tych, którzy go posmakują, zyska zagorzałych zwolenników.  

Na Litwie jest ogromnie dużo rodzajów chleba. Mowa o chlebie ciemnym i chlebie jasnym, bo to, co w Polsce nazywane jest białym chlebem na Litwie nazywa się "batonas" i do chleba się nie zalicza. 

Każdy chleb jest nieco inny - niektóre chleby są wilgotne, inne bardziej suche. Jedne mają gorzkawy posmak, inne raczej słodki. Jedno jest pewne - każdy znajdzie chleb idealny dla siebie, ale trzeba próbować, próbować i jeszcze raz próbować.

Krem - Kastinys

Kastinys - to lekkie żmudzkie danie ze śmietany, czosnku i masła z przyprawami. Najczęściej był spożywany w czasie postu i w dni intensywnych prac polowych z gorącymi gotowanymi ziemniakami lub chlebem.

Historia sękacza w jego obecnej postaci sięga prawdopodobnie średniowiecza. Polacy poznali przepis na sękacz i technologię jego produkcji od Jaćwingów, plemienia bałtyckiego zamieszkującego w średniowieczu tereny na północ od Mazowsza. Ten rodzaj dużego ciasta mógł być łatwo wykonywany na otwartych paleniskach kuchni tamtych czasów, a jego efektowny, naśladujący twór przyrody kształt odpowiadał gustom epoki. W dalszej perspektywie historycznej technika pieczenia ciasta nad otwartym ogniem na rożnie było znana od czasów prehistorycznych

Obecnie tradycja pieczenia sękacza zachowała się w różnych miejscach w Niemczech (Niemcy środkowe, zwłaszcza rejon gór Harzu), Szwajcarii, we Francji, Rumunii, na Węgrzech, na Litwie, na Białorusi, w Szwecji, we wschodniej Polsce oraz na Kaszubach. Sękacz stał się też jednym z ulubionych ciast w Japonii, gdzie jest również obecnie wypiekany.

O pochodzeniu sękacza istnieją rozmaite, zwykle sprzeczne ze sobą, legendy. Według jednej z nich najstarszy przepis pochodzi od wędrownego średniowiecznego czeladnika, który służąc u pewnego piekarza pierników w Berlinie zaznajomił go z ciastem, którego wyrób poznał w czasie pobytu w Chociebużu. Z Berlinem łączy też sękacz notatka z 1682 r. w dziele Johannesa Sigismunda Elsholza lekarza nadwornego elektora saskiego pt. Gewürztes Brot und von allerhand Gebackenes (Chleb korzenny i o wszelkich wypiekach), która wymienia Baumkuchen, po łacinie Placenta cylindrica, jako specjalność berlińską.

Sękacz - Šakotis

https://drumlin.pl/231/136/Gosciniec-Drumlin-sekacz---oryginalne-ciasto-regionalne/ 

Sękacz (dziad, bankuch, kołacz; lit. šakotis, niem. Baumkuchen, Prügelkrapfen; fr. gâteau à la broche, ciasto z rożna) - wypiek cukierniczy z ciasta biszkoptowo-tłuszczowego, pieczonego nad otwartym ogniem na obracającym się rożnie w kształcie drewnianego wałka lub wydłużonego stożka. Wywodzi się z kuchni niemieckiej [potrzebny przypis], jednak dokładne jego pochodzenie jest niejasne. Obecnie regionalna specjalność w Niemczech (góry Harz i Saksonia-Anhalt), Szwajcarii, Francji, Rumunii, Węgrzech, Litwie, Białorusi, Szwecji, a w Polsce na Kaszubach[1], Suwalszczyznie i województwie podlaskim.

Forma

Gotowy sękacz jest podobny do ściętego pnia drzewa z sękami. W wyniku polewania rożna kolejnymi warstwami ciasta w przekroju sękacza widoczne są grubsze warstwy jasnego ciasta przedzielone ciemnymi warstewkami ciasta spieczonego, co przypomina słoje roczne w pniu drzewa. Spływający w trakcie pieczenia nadmiar ciasta tworzy zastygające sople, które w ostatecznym efekcie naśladują sęki. Gotowy sękacz może być pokryty lukrem lub czekoladą.

Historia

W Polsce tradycja uznaje, że pierwsze sękacze upieczono w miejscowości Berżniki koło Sejn na Suwalszczyźnie z okazji odwiedzin królowej Bony. Według innych podań sękacze zostały sprowadzone na Litwę z Niemiec przez Radziwiłłów, a następnie za pośrednictwem szlacheckich dworów trafiły do bogatszych chałup chłopskich.

Komin  

Niezwykle ciekawy przysmak wykonany z wcześniej usmażonych kuleczek z ciasta ptysiowego. Drobne kuleczki połączone są ze sobą mieszanką miodu i bakalii. Z powstałej masy ręcznie formowane jest ciasto na kształt komina. Przepyszny komin smakuje tym lepiej im jest starszy.

Mrowisko - Skruzdėlynas

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Leniuszek - Tynginys

Przygotowanie "Leniuszka" nie wymaga wiele energii. Nie trzeba go również piec. Przygotowany jest z herbatników, masła, cukru, kakao i skondensowanego mleka. Po wymieszaniu wszystkich składników razem, zawijamy naszego "leniuszka" w folię i zostawiamy na kilka godzin w lodówce. 

Ser jabłkowy-Obuolių sūris

Ser jabłkowy, który tak naprawdę nie jest serem, to jeden z najbardziej charakterystycznych litewskich przysmaków. Swoją nazwę zawdzięcza procesowi produkcyjnemu, podczas którego jabłka zmieszane z cukrem, miodem oraz cynamonem wkładane są do lnianych worków (takich, jakie stosowane są do odsączania sera) i poddawane są procesowi suszenia. Jeśli ser jabłkowy wyrabiany jest tradycyjnie, suszenie trwa kilka dni. Swoim kształtem przypomina nieco białe twarogowe sery popularne na Litwie. Podaje się go zazwyczaj pokrojonego w kostkę do gorzkiej herbaty lub kawy. 

Ser biały - Varškės Sūris

Biały litewski twarogowy ser to zdecydowanie coś, z czego Litwini mogą być bardzo dumni. Doskonały wyrób mleczarski wytwarzany z krowiego mleka ma zazwyczaj kształt czegoś w rodzaju serca lub trójkąta. Dostępne są różne jego warianty, od klasycznego bez dodatków, po warianty słodkie i słone. Stosowane do ich produkcji są przeróżne dodatki, do najpopularniejszych należą kminek, rodzynki i mak. Zazwyczaj podawany jest pokrojony w plastry z dodatkiem konfitur. 

Istnieją cztery rodzaje sera "Džiugas" z jednym bardziej limitowanym rodzajem edycji. Najprostszy nazywa się Mild z ponad 12-miesięcznym okresem starzenia. Później mamy Piquant z ponad 18 miesięcy starzenia, Delikatny - ponad 24 miesiące i Gourmet - z ponad 36 miesięcy starzenia. Oczywiście im starszy jest ser, tym lepszy jest jego smak i jakość. Ser Mild jest zwykle spożywany razem z prostymi potrawami - makaronami lub kanapkami, podczas gdy Gourmet ma najlepszy smak wraz z filiżanką cappuccino. Džiugas ma również bardzo limitowaną edycję sera Luxurious, co jest prawdziwą legendą z ponad 48-miesięcznym okresem dojrzewania

Ser Džiugas

Jest taka żmudzka legenda, która mówi, że Dżiukas był wielkim i nieustraszonym wojem, który bez wysiłku pokonał rycerzy krzyżackich. Był tak silny i wysoki, że wyglądał jak gigant, a ludzie wierzą, że stworzył miasto Telšiai, wykopał jezioro Telšiai i zbudował wzgórze. Powiadają, że Dżiugas przyjaźnił się z litewskimi czartami. 

Placuszki z twarogu - varškėčiai

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Deser serowy z galaretką -Varškės desertas su želė

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Ciasteczka orzeszki-Sausainiai Riešutėliai

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Słodkie prawdziwki - Grybuliai

Słodycze-wypieki w kształcie jedno-kęsowych grzybków przybyły na Litwę z Rosji w czasach radzieckich - i świetnie się przyjęły

Serki w polewie - Sūrelis

Wytwarzane są w różnych wariantach smakowych (waniliowe, pistacjowe, o smaku mleczka skondensowanego, borówkowe, z makiem, itp.) 

Kwas - Lietuviška gira

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Miód pitny - Suktinis

Miód pitny (lietuviškas midus )jako popularny napój znany był na terenach dzisiejszej Litwy i Polski już w średniowieczu. Zastępował on wino, które było produktem dużo mniej dostępnym i droższym. Od średniowiecza minęło trochę czasu i miód pitny odszedł nieco do lamusa. Na Litwie powrócił jednak do łask i jest tu dość popularnym napojem dostępnym w wielu różnych wariantach. Miody pitne mają od kilku do nawet siedemdziesięciu procent. Jeśli nie piliśmy wcześniej miodów pitnych to warto rozważyć zakup zestawu składającego się z kilku różnych rodzajów miodów zawierający 6 różnych miodów). Miody dostępne są też w większych szklanych i ceramicznych butelkach (te sprzedawane w szklanych butelkach są tańsze). 

Nalewka ziołowa-trejos devinerios, (27-33 zioła)

Mamy swoją żubrówkę, Czesi mają Becherovkę, a Litwini - nalewkę ziołową - trejos devinerios, 27-33 zioła

Trzy dziewiątki to legendarna litewska nalewka wytwarzana od XV wieku przez litewskich mnichów. W Polsce znana jest czasami pod nazwą Trojanka Litewska. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że wytwarzana jest z 9 ziół aromatycznych, 9 piekących i 9 gorzkich razem tworząc mieszankę 27 ziół (ziele piołunu, owoc czarnego pieprzu, szyszki chmielu, naowocnia pomarańczy, ziele krwawnika, owoc pieprzowca, goździki, liść laurowy, mięta pieprzowa, kminek, owoc kopru włoskiego, ziele macierzanki, ziele hyzopu, korzeń lubczyku, korzeń koźlaka, ziele dziurawca, kora kruszyny, kwiat nagietka, pąk topoli, pąk brzozy, kora dębu, kora wierzby, kwiat wiązówki, owoc głogu, jarzębina, dzika róża, kłącze pięciornika). Nalewka ma 40% zawartości alkoholu, gorzko-słodki i mocno aromatyczny smak. Wykorzystywana jest głównie na problemy z trawieniem.

Oprócz klasycznej wersji w złotej butelce, sprzedawane są też: zielona 999 (z dodatkiem mięty), czerwona 999 (z dodatkiem pomarańczy i cytryny) oraz imbirowa (z dodatkiem imbiru i cytryny).

Nalewka - trauktine

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.

Piwo - Alus

This is where your text starts. You can click here and start typing. Ipsum quia dolor sit amet consectetur adipisci velit sed quia.

Veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt neque porro quisquam est qui.